Je gaat op vakantie en je neemt mee...

Wij gaan op vakantie. Naar een zonnig oord. Een buggy vriendelijk eiland, hotel, all inclusive, kids entertainment en meerdere zwembaden. Ofwel: de nachtmerrie van iedereen tijdens de eerste zwangerschap. Nog een kind later klinkt het vooral erg aantrekkelijk.

Maar als je dan besluit dat je op vakantie wilt, dan sta je helemaal niet stil bij wat je allemaal meesleept met 2 stuks kinderen en 2 stuks volwassenen. Op het reisbureau zeiden ze heel geruststellend: u mag 40 kilo bagage meenemen.
Maar aangezien we beide kinderen op het vliegveld in een kinderwagen vastzetten om te voorkomen dat we ze onderweg kwijtraken of van de landingsbaan moeten plukken (onze peuter is van de onderzoekende en nieuwsgierige soort) en we niet de beschikking hebben over een pakezel waar we onze tassen aan kunnen hangen, besloot ik dat het allemaal wel handzaam moest. Dus/ 1 grote koffer en 1 weekendtas.
Inmiddels heb ik grijze haren als gevolg van dat besluit. Want: wij zijn niet het gezin dat tevreden is met 'n driekwartbroek voor iedereen, een mouwloos shirt voor allemaal en allemaal lekker gezellig op de crocs. Helaas, want dat zou verdomme veel ruimte schelen.

Ik stelde nog voor om, net als 5 jaar geleden, geen kleding voor de man mee te nemen maar die ging daar niet mee akkoord.
Ja, u leest het goed. We namen niks mee voor hem (ik had gewoon lekker iedere dag schone kleren)
Of wat zeg ik: ik pakte het niet in. Ik ging er vanuit dat mijn toen 30 jarige wederhelft dat zelf zou doen en hij ging er vanuit dat zijn controle freakende vriendin (ondergetekende dus) dat wel zou inpakken. Typisch geval van miscommunicatie. We ontdekten pas op Kreta dat we slechts een zwembroek, ondergoed en enkele shirts voor hem hadden. Overhemden, broeken enz lagen nog gewoon thuis op bed. 'Daar liggen ze goed', zou mijn wijze moeder zeggen.

Maar nu ga ik dus verder. Met pakken van de vakantieshit.
Ik overweeg nu om slechts 1 onderbroek voor ons allemaal mee nemen en een nieuwe gum.

Feeling hot

Vandaag was een treurige dag.
Mijn Iphone is overleden.
Waarschijnlijk heeft hij niet geleden, maar was hij op slag dood.


Er leek ineens kortsluiting te ontstaan tijdens het opladen. Of ja, dat concludeer ik achteraf dan maar. Hij werd gewoon knetterheet ineens toen hij aan de lader hing. Zo heet dat ik hem niet meer kon vasthouden. Uiteindelijk besloot ik dan ook om hem uit te trekken (binnen een paar seconden, want ik dacht dat ie spontaan ging ontbrànden man, zo heet). Nu zijn we 5 uur verder.
En ik heb hem nog niet weten te reanimeren. Helaas.

Ik hoop dat er alsnog een levensreddende transplantatie kan plaatsvinden. Want gelukkig heb ik garantie. En ik hoop dat ook de kleine lettertjes garantie bieden in deze situatie...

Verhuisd

In de digitale wereld heb je met een kleine inspanning een nieuwe identiteit. Zo ook ik. Al jaren aan ´t bloggen, met open vizier en gewoon eerlijk.
Dat ben ik nog steeds van plan op deze nieuwe stek. Alleen weer wat anoniemer en vooral ook wat luchtiger.
Mijn oude blog is straks alleen voor mezelf nog leesbaar, niet meer voor de rest van de wereld. Op deze nieuwe stek zal ik een poging doen met enige regelmaat een blogje te kakken.
En u bent welkom!