Home Sweet Home II

Deze Alessi verzameling had ik al voordat de keuken geplaatst werd. Ik kreeg ze met de kerst, in het jaar voordat het huis werd opgeleverd. Iedere dag kijken ze me blij aan, als ik met 'n lang gezicht sta te koken. Want ik heb een pràcht keuken, vind ik zelf. Maar iedere dag koken vind ik een drama.
Het roze zeeppompje heb ik al een eeuwigheid, ook van Alessi. Word er nog dagelijks blij van.








De oven, die wordt wel met liefde gebruikt. Ik bak graag. Appeltaarten, taarten met fondant bekleed, cupcakes, cheesecake: ik kan het allemaal en doe het liefst zo vaak mogelijk.
Het interieur van de oven wordt dan ook niet in close up geplaatst hier. Zou me doodschamen. Ik bedoel: er leven geen andere culturen in, maar je ziet dat ie vaak gebruikt wordt.
Toen we zagen hoe groot de kastenwand werd, dachten we: die krijgen we nooit vol. Daar lachen we nu nog wel 's om. Om zoveel onnozelheid.





En nu deze lege hoek. Ik vind dus dat daar dit apparaatje moet komen. Zodat ik me geen rsi meer hoef te mixen. En ja. Als ik iets wil, dan krijg ik het ook.

Dit is de keuken zoals ik hem wil. Strak, opgeruimd en geen zooi. Dat kan alleen als er niemand woont. Daarom droom ik soms van alleen wonen.
Meestal liggen er post-it's volgeschreven met dingen die nog gedaan/gehaald/gemaakt moeten worden, er ligt al 6 maanden een ketting die ik erfde en die hersteld moet worden, er liggen uitgekookte spenen, broodtrommels met ontdooide boterhammen. U kent het wel. Dan hebben we het nog niet over de inhoud van de rommellade, over de inhoud van de voorraad kast (ik heb extreme hamster neigingen). Daar hebben we het gewoon niet over. Ik kijk liever naar wat mooi is. De rest, daarvan doe ik gewoon alsof ik het niet zie.

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama

Soms gewoon alleen maar mama aub?

De naam van mijn weblog verraadt dat ik meer dan alleen maar mama ben. Ik ben namelijk ook nog een werkende vrouw, ik sport graag, heb een aantal hele lieve dierbare vriendinnen, ik doe nog meer dan zorgen voor het kleine grut hier in huis.
Deze week was zo'n week die ik graag zou vergeten. Want ik werkte veel en het was niks leuks. Ik doe "iets" in de zorg en heb daarbij te maken met de meest kwetsbare mensen uit de samenleving. Nu niet met z'n allen gaan roepen "maar het is zo'n dankbaar werk hè", want dat is vaak niet. Maar ik vind het wel leuk werk en het betaald nog goed ook. Vaak hele ingewikkelde shit, waarbij mensen op alle levensgebieden forse problemen ervaren.
De regelnicht in mij houdt daarvan.
Maar deze week dus even niet. Het was too much, te heftig. Te verdrietig.
De wereld is ziek, laten we het daarop houden.

Ik kan het normaal goed achter me laten. Maar vrijdag kwam ik verdrietig thuis. En het verdriet greep me naar de keel. Een goed gesprek met de wederhelft en zelfs met m'n beste vriendin hielpen niet. Pas in de loop van vandaag kreeg ik weer lucht.
Balen, want ik heb 2 superlekkere jongetjes hier maar het enige wat ik op zo'n moment kan, is vluchten uit de realiteit. Helaas hadden we daar Noorwegen en de dood van Amy W., die mij om persoonlijke reden enorm aangreep.
Het was een schijtweek dus.
En hij begon zo goed. Met Take That.

Ik zeg: vanaf nu wordt het zomer en ik ga op zoek naar een andere baan.
Het zal me allemaal benieuwen.

Cars 3D taart

Mijn peutertje wordt binnenkort al 3. DRIE!
Niet normaal hoor. Ik bedoel: ik was écht net nog voor het eerst zwanger. Serieus.

Maar een echte vent is gek op auto's en het mannetje is ook nog 's erfelijk belast. Dus ja. Wat wil je dan hè? Dan wil je Cars.
Laat deze moeder nou graag fröbelen met fondant. Een ideale combinatie dus. Ik maakte hem via deze tutorial.
Er waren geen bloed of tranen voor nodig, alleen veel zweet. Heel. Veel. Zweet.

Maar alles voor de boy hè, àlles voor de boy.
Nu nog 6 weken wachten. Dan mag hij weer uit vriezer en kunnen we hem eten.