donderdag 6 oktober 2011

Bijna Home Sweet Home

Wij wonen in zo´n typisch nieuwbouwwijkje, zoals er zoveel zijn. Zo lekker standaard.
U kent het wel: veel dezelfde type's grote huizen, iedereen aan de vouwgordijnen, 2 auto's op de oprit en een keurig bloemetje naast de deur.
Zo'n akelig perfect straatje. Mits je de blok van de nog steeds zich als studenten gedragende nieuwbouwers niet meetelt. Die zorgen voor het onkruid en de niet gewassen ramen look.
Schiet ze af, zo hoort dat niet.

Zo'n klapvee straat. Iedereen met 'n zelfde soort leven, hoe individueel we ook plachten te zijn. Maar we zijn klapvee. Ik ook.
Ik zag op een avond in augustus dat iets verderop een garagepoort antraciet was geschilderd en er een raam in de voordeur was geplaatst. Ik zag het en besloot: ik moet dat ook. Want: mooi. Strak. Veel beter dan die vieze poepblauwe poort en dito deur.
Dus. Ik met de man naar de verfwinkel. Wel in België hè, want ons bin zuunig. We moesten de duurste verf hebben maar wilden voor 'n kwartje op de eerste rang. Dat lukte. Omdat we in een of andere enge kelder de verf haalden. Serieus. Een kelder in België betekend doorgaans niet veel goeds, maar in dit geval goedkopere Sik.kens verf.

Ik de man aan het verven gezet. Heb je al 's een elektrische rolpoort geschilderd? Ik ook niet.
Maar veel werk. Schijnt. HEEL veel werk. Want die panelen moesten stuk voor stuk en .. en.. .. euh.. ik haakte af. "Schilder mij gewoon die poort kerel" dacht ik en gelukkig deed de man het.
Daarna kwam de deur. Daar moest de brievenbus uit gezaagd worden en een of ander raampje in gezet worden. Ik had het me zo bedacht en zo zou het gebeuren.
Bleek dat raampje een dure grap te zijn en die nieuwe rvs losse brievenbus al helemaal, maar alez. Alles voor een dito uitzicht.
Het is klaar. Deze week maar 's een foto.
Heb ik meteen weer een Home Sweet Home blogje gevuld.

dinsdag 4 oktober 2011

Teken van leven

Daar ben ik weer. Voor even of voor lang, dat is de vraag.
De zomer is alweer voorbij. U weet wel, die 2 mooie dagen in augustus en die 4 waanzinnige dagen eind september en begin oktober. Gek jaar.
Gek jaar ligt ook achter ons. Want.
De baby wordt alweer 1. Over 11 hele dagen al.
Gewoon 1 jaar.
Een jaar waar ik bij z'n grote broer genoot van iedere seconde. Deze keer was het helaas zo anders. Zoveel poep, ik gun het niemand. Too much, echt teveel.

MAAR.
Ik ben er nog. Ik doe het nog.
Ik doe het steeds liever. Steeds makkelijker ook. Ik geniet van samen in bad gaan met die 2 mooie meneertjes. Ik geniet van hoe ze samen lachen. Om elkaar en met elkaar.
Mijn gekke Berries. Twee gekke berries.

Snel maar weer 's een mooie foto doen. Of 'n nieuwe Home Sweet home.
Of zo

maandag 25 juli 2011

Home Sweet Home II

Deze Alessi verzameling had ik al voordat de keuken geplaatst werd. Ik kreeg ze met de kerst, in het jaar voordat het huis werd opgeleverd. Iedere dag kijken ze me blij aan, als ik met 'n lang gezicht sta te koken. Want ik heb een pràcht keuken, vind ik zelf. Maar iedere dag koken vind ik een drama.
Het roze zeeppompje heb ik al een eeuwigheid, ook van Alessi. Word er nog dagelijks blij van.








De oven, die wordt wel met liefde gebruikt. Ik bak graag. Appeltaarten, taarten met fondant bekleed, cupcakes, cheesecake: ik kan het allemaal en doe het liefst zo vaak mogelijk.
Het interieur van de oven wordt dan ook niet in close up geplaatst hier. Zou me doodschamen. Ik bedoel: er leven geen andere culturen in, maar je ziet dat ie vaak gebruikt wordt.
Toen we zagen hoe groot de kastenwand werd, dachten we: die krijgen we nooit vol. Daar lachen we nu nog wel 's om. Om zoveel onnozelheid.





En nu deze lege hoek. Ik vind dus dat daar dit apparaatje moet komen. Zodat ik me geen rsi meer hoef te mixen. En ja. Als ik iets wil, dan krijg ik het ook.





Dit is de keuken zoals ik hem wil. Strak, opgeruimd en geen zooi. Dat kan alleen als er niemand woont. Daarom droom ik soms van alleen wonen.
Meestal liggen er post-it's volgeschreven met dingen die nog gedaan/gehaald/gemaakt moeten worden, er ligt al 6 maanden een ketting die ik erfde en die hersteld moet worden, er liggen uitgekookte spenen, broodtrommels met ontdooide boterhammen. U kent het wel. Dan hebben we het nog niet over de inhoud van de rommellade, over de inhoud van de voorraad kast (ik heb extreme hamster neigingen). Daar hebben we het gewoon niet over. Ik kijk liever naar wat mooi is. De rest, daarvan doe ik gewoon alsof ik het niet zie.






Home sweet home is een initiatief van Barbaramama


zondag 24 juli 2011

Soms gewoon alleen maar mama aub?

De naam van mijn weblog verraadt dat ik meer dan alleen maar mama ben. Ik ben namelijk ook nog een werkende vrouw, ik sport graag, heb een aantal hele lieve dierbare vriendinnen, ik doe nog meer dan zorgen voor het kleine grut hier in huis.
Deze week was zo'n week die ik graag zou vergeten. Want ik werkte veel en het was niks leuks. Ik doe "iets" in de zorg en heb daarbij te maken met de meest kwetsbare mensen uit de samenleving. Nu niet met z'n allen gaan roepen "maar het is zo'n dankbaar werk hè", want dat is vaak niet. Maar ik vind het wel leuk werk en het betaald nog goed ook. Vaak hele ingewikkelde shit, waarbij mensen op alle levensgebieden forse problemen ervaren.
De regelnicht in mij houdt daarvan.
Maar deze week dus even niet. Het was too much, te heftig. Te verdrietig.
De wereld is ziek, laten we het daarop houden.

Ik kan het normaal goed achter me laten. Maar vrijdag kwam ik verdrietig thuis. En het verdriet greep me naar de keel. Een goed gesprek met de wederhelft en zelfs met m'n beste vriendin hielpen niet. Pas in de loop van vandaag kreeg ik weer lucht.
Balen, want ik heb 2 superlekkere jongetjes hier maar het enige wat ik op zo'n moment kan, is vluchten uit de realiteit. Helaas hadden we daar Noorwegen en de dood van Amy W., die mij om persoonlijke reden enorm aangreep.
Het was een schijtweek dus.
En hij begon zo goed. Met Take That.

Ik zeg: vanaf nu wordt het zomer en ik ga op zoek naar een andere baan.
Het zal me allemaal benieuwen.

woensdag 20 juli 2011

Cars 3D taart

Mijn peutertje wordt binnenkort al 3. DRIE!
Niet normaal hoor. Ik bedoel: ik was écht net nog voor het eerst zwanger. Serieus.

Maar een echte vent is gek op auto's en het mannetje is ook nog 's erfelijk belast. Dus ja. Wat wil je dan hè? Dan wil je Cars.
Laat deze moeder nou graag fröbelen met fondant. Een ideale combinatie dus. Ik maakte hem via deze tutorial.
Er waren geen bloed of tranen voor nodig, alleen veel zweet. Heel. Veel. Zweet.

Maar alles voor de boy hè, àlles voor de boy.
Nu nog 6 weken wachten. Dan mag hij weer uit vriezer en kunnen we hem eten.
















donderdag 16 juni 2011

Home Sweet Home













Nieuw blog, nieuwe thema's. Dus ook Home Sweet Home. Gezien bij haar, die het ontdekte via haar. Wilde me graag aanmelden bij haar, maar blogger deed moeilijk dus dat doen we deze week.


Maar hierbij dus mijn eerste Home Sweet Home.

Ook ik gluur graag bij de buren en laat jullie dan ook graag gluren bij mij. Deze keer een stukje van onze mooie tuin.

dinsdag 14 juni 2011

Huisvrouwenrock

Ik ging dus naar Pinkpop. Aangezien ik geboren en getogen ben in het dorp waar sinds 1987 Pinkpop wordt gehouden, kom ik er ook al jaren. Eerst alleen maar kijkend naar de mensenmassa die ons dorp drie dagen overnam, later in de puberteit als alto en liefhebber van stevige muziek.
Ik stond jaren op de camping, was soms al dronken voordat de eerste haring in de grond was geslagen en belandde ooit in een tentje met een jongen die niet mjjn vriendje was. Dat vriendje zat in ons gezamelijke tentje op mij te wachten.
Jaja, dat waren de tijden. Lachen gieren brullen, wat ik je brom.
Net als die keer dat de plastuit gratis werd uitgedeeld. En ik 'wel even zou voordoen hoe een geëmancipeerde tienermeid staan kon plassen'. Plassen lukte prima want ik moest 'pissen als een reiger'. Alleen werkte dat ding niet. Of ik deed het fout.
De waarheid ligt ergens in het midden.
Gevolg was gewoon dat m'n volle plastuit doorbrak en ik een letterlijk zeiknatte broek had. Op een vol festival.

Dat waren de tijden.
Ik was de laatste jaren nog steeds met regelmaat op het festival te vinden, ook in zwangere toestand. Kramperen deden we alleen nog op Rock Werchter en in een tent slaap ik alleen met m'n eigen lief en niet met iets lekkers wat ik toevallig op de camping voorbij zag lopen.

Nu was ik dus alleen met m'n vriendin gegaan. Zij is moeder van 2 basisschool kindjes, ik van 2 kleinere kindjes.
Na het drinken van 1 Jillz stonden we op de kop en kregen we de slappe lach. Dat ik m'n kolf meenam maakte het nog gezapiger. Maar het was supergeregeld: backstage een aparte kolfruimte, samen met andere mama's kolven, ijskastje, gratis drinken.
Coldplay, waar ik m'n kaart toch wel voor had gekocht, maakte mjjn verwachtingen echt niet waar. Een beetje een half uur te laat komen?! Als je mij 1,5 miljoen dollar betaald dan kom ik wel op tijd hoor! Dus ik was liever zondag of maandag geweest. Maar toch. Het was heerlijk.
Volgend jaar weer 's een heel weekend, kan niet wachten.

maandag 13 juni 2011

Hoe we het doen

Zo stil als het hier op dit blog is, zoveel ondernemen we in het echte leven.
Naast veel leuke uitstapjes is het überhaupt al druk, het leven met 2 kleine kindjes beneden de 3 jaar, allebei een drukke baan, een groot huis en grote tuin. Niet dat we willen klagen hoor, want ik wil niet de indruk wekken 'zo'n klagende twee verdiener met kinderen' te zijn. Voor je het weet heb je de altijd alles beter wetende vrijwillig en onvrijwillig kinderlozen achter je aan. Maar het is een fabriek annex dierentuin die we hier runnen: een lopende band van was, strijk, poep en weet ik wat allemaal meer. En we proberen het grut een beetje te temmen zodat we niet helemaal knetter worden.
Een zelfgekozen fabriek waarin mama drie dagen werkt en papa vier. Aan mama dagen doe ik niet, want dat vind ik dom klinken. Alsof ik op de dagen dat ik 8 uur voor de baas werk, geen mama ben: ik heb er dan al uren er op zitten en na die 8 uur voor de baas begint de ratrace van kinderasiel, kindjes door het bad slingeren, eten koken en het grut in bed werken. Om daarna meestal nog iets huishoudelijks te kunnen doen, want helaas slaan de kabouters mijn huis dagelijks over.
Papadagen doen we ook niet aan, belachelijke naam voor een dag waarop de man in z'n eentje voor zijn eigen kinderen zorgt. We hebben gewoon allebei werkdagen en dagen waarop we thuis zijn. Het is een beetje de vraag welke dagen rustiger zijn.

Maar stoppen met werken zou ik nooit willen (ik hè, een ieder die dat wel wil: prima! Dit is geen epistel waarbij ik vrouwen aan het werk wil krijgen. Iedereen moet haar eigen keus maken en daar tevreden mee zijn) Bij 1 kind wilde ik wel stoppen, maar bij 2 kinderen ben ik echt een leuke mama als ik ook enkele dagen per week niet alleen maar thuis ben. Mijn hersens kan gebruiken voor iets anders dan pampers, voedingen en treinbanen en ook m'n eigen centen verdienen. En dan niet zoals ik soms hoor: hoeveel uurtjes werk jij, werk jij voor de
extraatjes? Nee. Ik ben een hoogopgeleide vrouw die haar eigen boontjes wil en kan doppen. En ik werk drie hele volle dagen per week.
Heerlijk.

Maar we ondernemen dus ook veel. Nog niet zo gek veel met beide kinderen samen want de baby is nogal van de rust en regelmaat en slapen in eigen bed, maar wel samen met z'n tweetjes of apart van elkaar met vrienden. Want naast directeuren van de heerlijke
kinderfabriek zijn we ooit 7 jaar geleden ook gewoon verliefd op elkaar geworden en willen we ook wel 's samen zijn zonder kinderen. Toch?
Dus gingen we op een doordeweekse verlofdag met z'n tweetjes naar de sauna. Vakantieveilde ik 1 nachtje en dus 2 daagjes Düsseldorf (alleen nog ff boeken dus) en aan het eind van het jaar gaan we met vrienden een lang weekend naar Londen. Ook ging ik met een vriendin naar Pinkpop. En de man gaat binnenkort een dag off road scheuren met z'n vrienden.
Met de peuter alleen zwemmen we, bezoeken we het lokale dierenpark en maken we kilometers op de loopfiets. Zoveel dat hij inmiddels met 'n lekker band in de garage staat.

Ik ben een tevreden mens.


Ik vind het prima zo.

vrijdag 3 juni 2011

Van je peuter moet je het hebben

Peuter wrijft graag over mijn benen. Voor hem lijken ze eindeloos lang, die heeft echt het besef nog niet dat z´n moeder formaat kabouterbeentjes heeft. Hij houdt er helemaal van als ze glad zijn, net als ik trouwens. Ik bedoel: geëmancipeerd en een aardig feministisch hoeft niet meteen te betekenen dat ik hele pluimen lichaamshaar op benen en andere plekken te hebben. Wenkbrauwen en haren op mijn kop, das voldoende.
Maar ik dwaal af.
Hij wrijft dus graag over gladde benen. En o wee als ze dat niet zijn.
"Bah mama, je hebt weer zand op de benen".

Of je loopt samen de trap af, met de slaap nog in de ogen op de vroege ochtend. Hij in pyjama, ik in onderbroek en shirtje. En dat ie me dan aankijkt en zegt "o mama kom eens bij me met je grote ti.eten".

En dat ie dan op het dagverblijf doodleuk aan een andere mama meldt dat zijn mama hele grote borstels heeft (zo noemt hij ze meestal whoehaha) waar z'n broertje uit kan drinken.

Juist ja.

woensdag 1 juni 2011

En ze is weer thuis

Serieus, je knippert met je ogen of je staat gewoon weer zelf aan het fornuis en 8 kuub strijk weg te werken na een dikke 10 dagen op Mallorca. Maar.. het was heerlijk!

We zaten in wat ik 4 jaar geleden de hel op aarde zou hebben gevonden. Een all inclusive resort met iedere dag dezelfde hongerige koppen bij het lopend buffet en dezelfde uitgezakte lijven aan het zwembad. Ook mijn uitgezakte lijf lag er bij hoor, wees gerust. Maar het fijne is: ik ben niet god's gift to men maar weet wel sinds de vakantie dat ik er heus nog mag wezen en dat die 2x per week afbeulen @ the gym niet voor niks waren.
Maar we zijn hier niet gekomen om over mijn beschadigde lijf na 2 kinderen te praten.
We zijn hier gekomen om op te scheppen over de vakantie. Dat u dat even weet.

Het was gewoon goed. Goed eten, veel en lekker. 5786 liter cola zero (vooral onder het mom: het is all inclusive dus laten we nog maar een colaatje drinken, we blijven Hollanders hè). 6 heerlijke zwembaden, trampolines, speeltuinen. En de volledige bevolking van Coronation Street. Ofwel: de Engelste Tattoo brigade: mom, dad en two kids. Eating and drinking all day. Grof gebekt, veel vlees op de botten en weinig tanden in de mond.
Maar: iedereen was er aan toe dus iedereen was vriendelijk. Geen zatlap te bekennen dus ik klaag niet. Ik klaag nergens over. Ik kan hier dagen weken maanden op teren.
Morgen een fotootje.
Nu even die 8 kuub strijk de kast in werken.

zaterdag 21 mei 2011

Je gaat op vakantie en je neemt mee...

Wij gaan op vakantie. Naar een zonnig oord. Een buggy vriendelijk eiland, hotel, all inclusive, kids entertainment en meerdere zwembaden. Ofwel: de nachtmerrie van iedereen tijdens de eerste zwangerschap. Nog een kind later klinkt het vooral erg aantrekkelijk.

Maar als je dan besluit dat je op vakantie wilt, dan sta je helemaal niet stil bij wat je allemaal meesleept met 2 stuks kinderen en 2 stuks volwassenen. Op het reisbureau zeiden ze heel geruststellend: u mag 40 kilo bagage meenemen.
Maar aangezien we beide kinderen op het vliegveld in een kinderwagen vastzetten om te voorkomen dat we ze onderweg kwijtraken of van de landingsbaan moeten plukken (onze peuter is van de onderzoekende en nieuwsgierige soort) en we niet de beschikking hebben over een pakezel waar we onze tassen aan kunnen hangen, besloot ik dat het allemaal wel handzaam moest. Dus/ 1 grote koffer en 1 weekendtas.
Inmiddels heb ik grijze haren als gevolg van dat besluit. Want: wij zijn niet het gezin dat tevreden is met 'n driekwartbroek voor iedereen, een mouwloos shirt voor allemaal en allemaal lekker gezellig op de crocs. Helaas, want dat zou verdomme veel ruimte schelen.

Ik stelde nog voor om, net als 5 jaar geleden, geen kleding voor de man mee te nemen maar die ging daar niet mee akkoord.
Ja, u leest het goed. We namen niks mee voor hem (ik had gewoon lekker iedere dag schone kleren)
Of wat zeg ik: ik pakte het niet in. Ik ging er vanuit dat mijn toen 30 jarige wederhelft dat zelf zou doen en hij ging er vanuit dat zijn controle freakende vriendin (ondergetekende dus) dat wel zou inpakken. Typisch geval van miscommunicatie. We ontdekten pas op Kreta dat we slechts een zwembroek, ondergoed en enkele shirts voor hem hadden. Overhemden, broeken enz lagen nog gewoon thuis op bed. 'Daar liggen ze goed', zou mijn wijze moeder zeggen.

Maar nu ga ik dus verder. Met pakken van de vakantieshit.
Ik overweeg nu om slechts 1 onderbroek voor ons allemaal mee nemen en een nieuwe gum.

woensdag 18 mei 2011

Feeling hot

Vandaag was een treurige dag.
Mijn Iphone is overleden.
Waarschijnlijk heeft hij niet geleden, maar was hij op slag dood.


Er leek ineens kortsluiting te ontstaan tijdens het opladen. Of ja, dat concludeer ik achteraf dan maar. Hij werd gewoon knetterheet ineens toen hij aan de lader hing. Zo heet dat ik hem niet meer kon vasthouden. Uiteindelijk besloot ik dan ook om hem uit te trekken (binnen een paar seconden, want ik dacht dat ie spontaan ging ontbrànden man, zo heet). Nu zijn we 5 uur verder.
En ik heb hem nog niet weten te reanimeren. Helaas.

Ik hoop dat er alsnog een levensreddende transplantatie kan plaatsvinden. Want gelukkig heb ik garantie. En ik hoop dat ook de kleine lettertjes garantie bieden in deze situatie...

Verhuisd

In de digitale wereld heb je met een kleine inspanning een nieuwe identiteit. Zo ook ik. Al jaren aan ´t bloggen, met open vizier en gewoon eerlijk.
Dat ben ik nog steeds van plan op deze nieuwe stek. Alleen weer wat anoniemer en vooral ook wat luchtiger.
Mijn oude blog is straks alleen voor mezelf nog leesbaar, niet meer voor de rest van de wereld. Op deze nieuwe stek zal ik een poging doen met enige regelmaat een blogje te kakken.
En u bent welkom!